Rezerwy na opłaty reprograficzne – charakterystyka, obowiązek tworzenia i ujęcie księgowe

Opłaty reprograficzne (ang. copyright levies) są literalnie związane z prawem autorskim. Ich istotę stanowi próbę rekompensaty dla twórców biorąc pod uwagę utracone korzyści, których nie uzyskali, ponieważ konsument mógł legalnie we własnym zakresie dokonać kopii utworów.

Zagadnienie opłaty reprograficznej zaimplementowano do polskiego prawa z dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym. Reguluje je ustawa z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 20 ustawy, aktualnie obowiązek uiszczania opłaty ciąży na producentach, importerach:

1) magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń,

2) kserokopiarek, skanerów i innych podobnych urządzeń reprograficznych umożliwiających pozyskiwanie kopii całości lub części egzemplarza opublikowanego utworu,

3) czystych nośników służących do utrwalania, w zakresie własnego użytku osobistego, utworów lub przedmiotów praw pokrewnych, przy użyciu urządzeń wymienionych w pkt 1 i 2.

Dodatkowo zakres podmiotowy w art. 20 ustawy obejmuje także posiadaczy niektórych urządzeń reprograficznych służących utrwalaniu i kopiowaniu utworów.

W ustawie zawarto bardzo otwarty katalog urządzeń i nośników, które mogą podlegać opłacie reprograficznej. Prócz wskazania konkretnych „magnetofonów" czy „kserokopiarek", pozostawiono miejsce na swobodną interpretację postanowień dotyczących „podobnych urządzeń".

Pobór opłaty

Pobór opłat...